Rynek we Lwowie ID: 69

Budynek jest jednym z lepszych przykładów architektury późnego renesansu we Lwowie. Jego budowa datowana jest na koniec XVI w., przebudowa miała miejsce w latach 1737-1739. Budynek jest pokazowym przykładem miejskiej architektury pałacowej doby renesansu. Jego tradycyjna nazwa, „Kamienica Bandinellowska”, pochodzi od nazwiska pierwotnego właściciela.

Budynek mieszkalny, zbudowany w XVI w., przebudowany w XVIII w. (autor projektu:: P. Polejowski). W architekturze kamienicy formy późnego baroku (obecne w dekoracjach rzeźbiarskich parteru) łącza się z klasycystyczną fasadą.

Czarna kamienica jest zabytkiem późnego renesansu. Jego budowa datowana jest na lata 1588-89 (autorzy projektu: P. Barbon, P. Rzymianin). i 1596 (dobudowa drugiego piętra, autor projektu: P. Krasowski). Kolejne przebudowy odbyły się w latach 1677 (rzeźby fasad, attyka, autor projektu: M. Gradowski); 1884 (dobudowa trzeciego piętra, autorzy projektu: M. Fechter, A. Piotrowski); 1911 (restauracja fasady, autor projektu: E. Żychowicz); 1926 (restauracja wnętrza).

Budynek mieszkalny (obecnie – budynek Lwowskiego Muzeum Historycznego) datowany jest na koniec XVI w. (autor projektu: Piotr Krasowski), rozbudowany został w XVII w., w XIX w. gruntownie go przebudowano. Obecny charakter budowli jest rezultatem przebudowy kamienicy renesansowej w duchu klasycyzmu.

Kamienica Korniakta, albo Kamienica Królewska (obecnie – siedziba Lwowskiego Muzeum Historycznego, Rynek 6). Styl architektoniczny tego budynku – najbardziej znanej wśród kamienic lwowskiego Rynku – charakteryzuje połączenie stylów różnych epok. Można wśród nich wymienić gotyk (sklepienia piwnic), renesans (plan budynku i fasad), manieryzm/ barok (attyka), empire (niektóre elementy dekoracji fasady, wnętrza), neorenesans (zrekonstruowane wewnętrzne podwórze). W chronologii budownictwa jako najważniejsze daty wymienić należy 1580 r. (budowa kamienicy, autor projektu: P. Barbon) oraz 1678 r. (dobudowa attyki). Kolejne przebudowy miały miejsce w XVIII-XIX w., w latach 1910-1912 rekonstruowano podwórze. Historyczna nazwa – „Kamienica Korniakta” – pochodzi od imienia pierwszego właściciela, greckiego kupca Konstantyna Korniakta. Budynek włączony został w zabudowę wschodniej pierzei Rynku, jego tylna fasada wychodzi na ul. Fedorowa.

Budynek datowany jest na koniec XVI w. – początek XVII w., w latach 40. XIX w. został przebudowany (autor projektu: Fryderyk Bauman). Ogólne założenie zabytku nosi w związku z tym wyraźne cechy renesansu, zaś w dekoracji fasady przeważają formy klasycystyczne. Kamienica mieści się na wschodniej pierzei Rynku, tylna fasada wychodzi na ul. Fedorowa. Obecnie (2009) budynek mieszkalny.

Dawny Pałac arcybiskupi (obecnie budynek mieszkalny). Budynek pełnił funkcje pałacu arcybiskupiego, datowany jest na 1634 r. (autor projektu: J. Pokorowicz), przebudowany został w 1845 r. Architektura tego obiektu łączy w sobie cechy renesansu (plan budynku) i klasycyzmu (fasada). Budynek o sześciookiennej fasadzie wzniesiony został na dwóch sąsiednich posesjach wschodniej pierzei Rynku. Jego tylna fasada wychodzi na ul. Fedorowa.

Budynek jest przykładem pałacu magnackiego doby baroku, włączonego w zespół późnośredniowiecznej i renesansowej zabudowy Rynku. Wzniesiony został w XVII w., w latach 1744-1763 został kapitalnie przebudowany (autorzy projektu: Jan de Witte, Bernard Meretyn, Marcin Urbanik; rzeźbiarze Sebastian Fesinger, Stefan Kodecki).

Kamienica Massariego. Budynek zaliczany jest do najcenniejszych zabytków renesansowych we Lwowie. W swoim czasie był rezydencją konsula Republiki Weneckiej. Historia budowy obiektu zaczyna się w latach 80. XVI w. (autor projektu: Piotr Szczęśliwy), obejmuje przebudowy w wieku XVII, XIX i XX oraz prace restauracyjne w 1936 r. Nazwa historyczna pochodzi od funkcji konsula Republiki Weneckiej, pełnionej przez dawnego właściciela budynku, Antonio Massariego. W budynku zachowały się stropy i elementy dekoracji z najdawniejszego okresu budowy obiektu, zakończonego ok. 1589 r. (budową kierował architekt: P. Szczęśliwy). Daty „1600” i „1660” na fasadzie i w sieniach wskazują na dalszy przebieg robót budowlanych, które zakończyły się przebudowami i restauracjami w XIX i XX w.

Kamienica zbudowana została w XV w., do dziś zachowały się częściowo średniowieczne sklepienia i stropy. W XIX w. została gruntownie przebudowana, i jako taka daje wyobrażenie o zmianach, których architektura późnośredniowieczna doznawała we Lwowie w okresie panowania historyzmu. Budynek wzniesiony został w XVI w. Zachował charakterystyczne atrybuty gotyckie (plan budynku, sklepienia parteru), które na skutek XIX-wiecznej przebudowy w wystroju pierwszego, drugiego i trzeciego piętra zostały uzupełnione motywami historyzującymi. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Budynek datowany jest na XV w., zachowały się w nim częściowo sklepienia i stropy z okresu późnego średniowiecza. W XVIII w. nastąpiła przebudowa obiektu styli rokoko (autor projektu: F. Wenigowski). Architektura kamienicy jest połączeniem pozostałości stylu gotyckiego z późnym barokiem. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Kamienica mieszkalna doby baroku, zbudowana w XVIII w. na miejscu wcześniejszej zabudowy z okresu późnego średniowiecza i wczesnego renesansu przez F. Kulczyckiego. Zdobienia tego budynku są jednym z najbardziej wyrazistych we Lwowie przykładów dekoracji w stylu rokoko. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Jedna z typowych późnorenesansowych kamienic w centralnej części dawnego Lwowa, zbudowana w XVII w. i przebudowana w XIX w., wchodzi w skład kompleksu zabudowy północnego przęsła Rynku. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Dawna Kamienica Szolc-Wolfowiczów. Budynek jest znanym zabytkiem architektury lwowskiej doby późnego renesansu. Najważniejsze daty w historii budowy obiektu: 1570 r., przebudowa w połowie XVII w. i w połowie XVIII w. Kamienica Szolc-Wolfowiczów jest bardzo cennym obiektem ze względu na w pełni zachowane zdobienia rzeźbiarskie fasady z XVII w. Historyczna nazwa kamienicy – Kamienica Szolc-Wolfowiczów – pochodzi od nazwiska dawnych właścicieli budynku. Najważniejsze etapy budowy kamienicy miały miejsce w 1570 r., w połowie XVII w. i połowie XVIII w. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Budynek w przeszłości pełnił funkcje mieszkalne, obecnie użytkowany jest przez Lwowskie Muzeum Historyczne. Budynek mieszkalny, którego podstawowa bryła datowana jest na XV w. i pierwszą połowę XVI w., jest typowym przykładem zabudowy mieszkalnej Rynku doby późnego średniowiecza, adaptowanej z czasem na potrzeby muzeum (przebudowa z 1920 r.). Kamienica zbudowana została na zachodniej pierzei Rynku. Podstawowe etapy budowy: XV w., pierwsza połowa XVI w., przebudowa w 1920 r.

Kamienica jest typowym przykładem lwowskiej architektury mieszkalnej doby renesansu, z pozostałościami gotyckimi. Budowa miała miejsce w XV w., przebudowy w XVII w. Kamienica zbudowana została na zachodniej pierzei Rynku, ma plan wydłużonego ze wschodu na zachód prostokąta. Budynek wzniesiono w XV w., przebudowano na początku XVII w. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Kamienica datowana jest na lata 1766-1778, autorzy projektu:– H. Muradowicz, F. Kulczycki. Architektura tego budynku, będącego częścią zespołu późnośredniowiecznej zabudowy Rynku, jest przykładem klasycyzmu ostatniej ćwierci XVIII w. Budynek typu pałacowego, wzniesiony na zachodniej pierzei Rynku na miejscu dwóch dawnych kamienic. Budowa datowana jest na lata 1766-1778, autorzy projektu: – H. Muradowicz, F. Kulczycki. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Kamienica wzniesiona została w XVII w. Jej plan zachował cechy typowe dla wieku XV-XVI. Z czasem fasada została poddana gruntownej przebudowie w stylu art deco (1923, autor projektu: B. Wiktor, rzeźbiarz Z. Kurczyński). Kamienica zajmuje posesję na zachodniej pierzei Rynku. Wzniesiona została w XVII w. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Zajmuje narożną posesję na północnej pierzei Rynku. Ukończony w 1803 r., jest przykładem stylu empire. Mury zachowały częściowo pozostałości gotyckich konstrukcji datowanych na XV w. Budynek zajmuje narożną posesję na północnej pierzei Rynku. Fasada wschodnia wychodzi na ul. Drukarską. Kamienica wzniesiona została na miejscu dwóch starszych budynków z XV w. Przebudowa rozpoczęła się ok. 1800 r., prace zakończono w 1803 r., prace restauracyjne wykonano w 1934 r. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Figura Neptuna znajduje się w północno-zachodnim rogu Rynku. Badacz lwowskiej rzeźby J. Birulow pisał: „Do najlepszych dzieł Hartmana Witwera (1774-1825) należą bez wątpienia cztery kamienne, wykonane z wapienia posągi na rogach Rynku – uosabiają alegorie Ziemi (figury Diany i Adonisa) oraz Wody (figury Neptuna i Amfitryty). Czas wykonania figur można określić na lata 1810-1814. Pierwsza wzmianka pisemna o posągach na Rynku pochodzi z 1815 roku. Rada miejska wydała wówczas rozporządzenie o ochronie posągów podczas tradycyjnego ukraińskiego święta Jordanu (poświęcenia wody)”.

Figura Amfitryty znajduje się w północno-zachodnim rogu Rynku. Badacz lwowskiej rzeźby J. Birulow pisał: „Do najlepszych dzieł Hartmana Witwera (1774-1825) należą bez wątpienia cztery kamienne, wykonane z wapienia posągi na rogach Rynku – uosabiają alegorie Ziemi (figury Diany i Adonisa) oraz Wody (figury Neptuna i Amfitryty). Czas wykonania figur można określić na lata 1810-1814. Pierwsza wzmianka pisemna o posągach na Rynku pochodzi z 1815 roku. Rada miejska wydała wówczas rozporządzenie o ochronie posągów podczas tradycyjnego ukraińskiego święta Jordanu (poświęcenia wody)”.

Figura Adonisa znajduje się w północno-wschodnim rogu Rynku. Badacz lwowskiej rzeźby J. Birulow pisał: „Do najlepszych dzieł Hartmana Witwera (1774-1825) należą bez wątpienia cztery kamienne, wykonane z wapienia posągi na rogach Rynku – uosabiają alegorie Ziemi (figury Diany i Adonisa) oraz Wody (figury Neptuna i Amfitryty). Czas wykonania figur można określić na lata 1810-1814. Pierwsza wzmianka pisemna o posągach na Rynku pochodzi z 1815 roku. Rada miejska wydała wówczas rozporządzenie o ochrnie posągów podczas tradycyjnego ukraińskiego święta Jordanu (poświęcenia wody)”.

Figura Diany znajduje się w południowowschodnim rogu Rynku. Badacz lwowskiej rzeźby J. Birulow pisał: „Do najlepszych dzieł Hartmana Witwera (1774-1825) należą bez wątpienia cztery kamienne, wykonane z wapienia posągi na rogach Rynku – uosabiają alegorie Ziemi (figury Diany i Adonisa) oraz Wody (figury Neptuna i Amfitryty). Czas wykonania figur można określić na lata 1810-1814. Pierwsza wzmianka pisemna o posągach na Rynku pochodzi z 1815 roku. Rada miejska wydała wówczas rozporządzenie o ochronie posągów podczas tradycyjnego ukraińskiego święta Jordanu (poświęcenia wody)”.